Dan Simmons, Demony, Potwory

Pieśń Bogini Kali – Dan Simmons

Pieśń Bogini Kali opowiada historię amerykańskiego poety Roberta Luczaka, który wraz z żoną i malutką córeczką wyrusza do pełnej biedy, brudu i przestępczości Kalkuty, by odnaleźć zaginiony rękopis legendarnego hinduskiego poety. Jego wyprawa, początkowo planowana jako literacka misja, szybko przeradza się w przerażający koszmar. Robert odkrywa, że miasto jest owiane mrocznym kultem bogini Kali, czczonej jako symbol śmierci i zniszczenia. Wciągnięty w świat pełen przemocy, tajemnic i przerażającej magii, bohater musi zmierzyć się z potężnymi siłami, które wystawią jego wiarę i człowieczeństwo na próbę.
Książka łączy elementy horroru z egzotycznym mistycyzmem Indii, ukazując miasto jako żyjący organizm, pełen grozy i tajemnicy.

Dan Simmons w swojej powieści Pieśń Bogini Kali zabiera czytelników w podróż do Kalkuty, miasta, które w jego interpretacji jawi się jako miejsce pełne tajemnic, mroku i nieznanych, mrocznych kultów religijnych. To literacki debiut autora, który już od pierwszych stron pokazuje talent do budowania napięcia i złożonej, niepokojącej narracji.
Fabuła opiera się na podróży amerykańskiego poety Roberta Luczaka, wysłanego do Indii, aby odnaleźć rękopis zaginionego hinduskiego poety. To, co miało być rutynowym zadaniem, szybko przeradza się w koszmar, kiedy Luczak zostaje uwikłany w kult bogini Kali, czczonej jako uosobienie śmierci i zniszczenia. Simmons umiejętnie splata wątki horroru z mistycyzmem, wykorzystując wierzenia i kulturę Indii do budowania atmosfery wszechobecnego zagrożenia. Książka porusza także głębsze tematy, takie jak zachodni punkt widzenia na kulturę Wschodu, konfrontację z nieznanym i granice człowieczeństwa.
Nastrój i styl pisarski Simmonsa są nasycone obrazami pełnymi grozy i niepokoju, ale to nie tylko horror; to również podróż duchowa i emocjonalna. Realistyczne opisy Kalkuty, pełne odoru, wilgoci i ciemności, podkreślają klaustrofobiczny klimat. Autor wykorzystuje miasto jako bohatera samego w sobie, czyniąc z niego nie tylko tło, ale i integralną część fabuły.
Pieśń Bogini Kali to nie tylko książka dla fanów horroru. To również studium strachu i fascynacji tym, co niepojęte. Simmons z mistrzowską precyzją przedstawia, jak cienka granica dzieli człowieka od obłędu, kiedy zostaje wystawiony na działanie nieznanych mu sił. To mroczna historia, która pozostaje w pamięci długo po odłożeniu książki.

Bestie z Kosmou, Horror Science Fiction

Obcy: Romulus

Alien: Romulus (2024), wyreżyserowany przez Fede Álvareza, to najnowsza odsłona kultowej serii, która przywraca klasyczny klimat pierwszych części. Tym razem akcja rozgrywa się na opuszczonej stacji kosmicznej, gdzie trafiają młodzi uciekinierzy z pogrążonej w mroku górniczej planety. Stacja okazuje się laboratorium, które prowadziło badania nad pewnym śmiercionośnym gatunkiem znalezionym w przestrzeni kosmicznej.
Obcy: Romulus powraca do intensywnego horroru i prostszej fabuły, koncentrując się na przetrwaniu garstki bohaterów w obliczu nieuchronnego zagrożenia. Produkcja łączy estetykę pierwszych części z nowoczesnym wykonaniem, oferując świeże spojrzenie na klasyczną grozę i pełną napięcia akcję.
Alien: Romulus z pewnością dostarcza potężnej dawki napięcia i emocji. Film zawiera dynamiczne sceny pełne grozy, wzbogacone skokami kamery i intensywnymi ujęciami, które potęgują uczucie klaustrofobii i niebezpieczeństwa. Fede Álvarez świadomie stawia na tradycyjny, horrorowy nastrój i budowanie napięcia, co sprawia, że widz nieustannie czuje atmosferę zagrożenia. Kosmiczne potwory są przedstawione z odpowiednim realizmem i dbałością o szczegóły, co dodaje produkcji autentyczności i dreszczyku emocji​.
Klimat filmu jest mroczny, pełen narastającego lęku. Scenografia świetnie oddaje opuszczoną, zniszczoną stację kosmiczną, co nadaje całości realistycznego, niepokojącego charakteru. Atmosfera jest niepokojąca, a efekty świetlne dodają całości intensywności i podkreślają klaustrofobiczny nastrój​.
Obsada, w tym Cailee Spaeny jako Rain i David Jonsson jako android Andy, świetnie oddaje emocje towarzyszące ich walce o przetrwanie. Gra aktorska jest autentyczna, a relacje między bohaterami budują napięcie. Scenografia i efekty specjalne stoją na wysokim poziomie, tworząc realistyczny i przerażający świat​.
Alien: Romulus to film godny polecenia zarówno dla fanów serii, jak i dla tych, którzy szukają mocnych wrażeń. Powrót do klasycznego stylu horroru w kosmosie sprawia, że film przyciąga uwagę i trzyma w napięciu aż do ostatnich minut. To produkcja, która świetnie łączy nowoczesne podejście z szacunkiem dla pierwowzoru, i z pewnością zasługuje na uwagę.

Filmy-Wilkołaki, Komedie Horror

Przeklęta – Cursed

Film Przeklęta (Cursed), wyreżyserowany przez ikonę horroru Wesa Cravena, to produkcja o dość nietypowym klimacie, który łączy elementy klasycznego horroru z humorem i autoironią. Craven, znany z hitów takich jak Krzyk czy Koszmar z ulicy Wiązów, podejmuje tutaj tematykę wilkołaków w sposób, który odchodzi od mrocznej tradycji i oferuje bardziej rozrywkowy charakter, balansujący między grozą a zabawą.
Czy to się sprawdza?
Dla miłośników horrorów klasy B, którzy nie traktują gatunku śmiertelnie poważnie, Przeklęta może być całkiem przyjemną podróżą w stronę lżejszego kina grozy.
Przeklęta nie należy do produkcji, które spowodują bezsenność. Wes Craven zastosował typowe dla siebie elementy zaskoczenia i jump scare’y, które potrafią podnieść poziom adrenaliny, ale całość jest raczej osadzona w formule „horroru na luzie”. Film raczej bawi się konwencją, niż nią przeraża. Krwawe sceny i efektowne przemiany w wilkołaki z pewnością robią wrażenie, jednak ich intensywność nie jest przytłaczająca. Wiele momentów wydaje się wręcz karykaturalnych, co może przypaść do gustu widzom ceniącym humorystyczne podejście do klasycznych motywów horroru.
Głównym wątkiem filmu jest historia Ellie (Christina Ricci) i jej brata Jimmy’ego (Jesse Eisenberg), którzy po nieszczęśliwym wypadku samochodowym zostają zaatakowani przez nieznane stworzenie, które okazuje się być wilkołakiem. Przemiana w te legendarne stworzenia sprawia, że oboje muszą zmierzyć się nie tylko z nadludzkimi zdolnościami, ale też z konsekwencjami, jakie niesie ze sobą klątwa. Motyw wilkołactwa, choć klasyczny, jest tutaj ukazany w sposób przerysowany, a sama groza jest mieszanką horroru i komedii. Film eksploruje zarówno fizyczne, jak i emocjonalne zmiany bohaterów, wprowadzając elementy nadnaturalnego dramatu rodzinnego.
Przeklęta nie boi się krwi, ale daleko jej do mrożących krew w żyłach horrorów gore. Efekty specjalne użyte do pokazania przemian w wilkołaki są efektowne i czasem zaskakują, ale dla widza przyzwyczajonego do dzisiejszych efektów mogą się wydawać nieco przestarzałe. Sceny pełne akcji i grozy są stosunkowo lekkie i przystępne, co sprawia, że film może być dobrym wyborem nawet dla osób, które zazwyczaj unikają bardziej drastycznych horrorów.
Historia w Przeklętej jest dość prosta i przewidywalna, ale jednocześnie dostarcza odpowiednią dawkę rozrywki. Choć scenariusz nie jest skomplikowany, sceny dynamicznie się przeplatają, a widzom łatwo jest wczuć się w sytuację bohaterów. Fabuła nie wymaga dużego skupienia ani głębokiej analizy, co sprawia, że film ogląda się lekko. To idealny wybór na wieczór w gronie znajomych, którzy cenią sobie horror w humorystycznej otoczce.
Klimat Przeklętej to kombinacja ciemnych, nocnych scen i klaustrofobicznych ujęć, które mają zbudować nastrój niepokoju, ale jednocześnie nie odbierają filmowi lekkości. Nastrój przeplata grozę z elementami humoru, tworząc atmosferę w stylu horroru komediowego. Jest to cecha, która wyróżnia film w kontekście innych dzieł Cravena, znanych z bardziej intensywnego tonu.
Christina Ricci w roli Ellie wnosi do filmu swoją charakterystyczną, nieco mroczną osobowość, która świetnie współgra z postacią mierzącą się z nadnaturalnym przekleństwem. Jesse Eisenberg jako jej brat Jimmy dodaje fabule elementów komediowych, a jego styl gry sprawia, że widzowie łatwo mogą wczuć się w perypetie bohaterów. Christina Ricci i Jesse Eisenberg dobrze oddają dynamikę rodzeństwa, które zmaga się z nadprzyrodzonym problemem, co sprawia, że widz szybko angażuje się w fabułę.
Przeklęta to film, który sprawdzi się jako lekki horror na wieczór, zwłaszcza dla osób ceniących klasykę wilkołaków w przystępnej, nieco komediowej oprawie. Dla wielbicieli filmów o wilkołakach, jak i dla fanów samego reżysera, Przeklęta to ciekawa, choć niepozbawiona wad, propozycja na  wieczór z horrorem.