Archiwa tagu: survival horror

Diabeł, Komedie Horror

Zabawa w pochowanego – Krwawy ślub z piekła rodem


Zaskakująco świeża i zabawna produkcja
„Zabawa w pochowanego” to horror komediowy w reżyserii duetu Matt Bettinelli-Olpin i Tyler Gillett. Choć bazuje na prostym pomyśle, film błyszczy oryginalnością, czarnym humorem i brawurową realizacją. To produkcja, która zaskakuje od samego początku i wciąga widza na pełnych obrotach, łącząc elementy slashera, satyry i thrillera społecznego.

Fabuła – przetrwać noc z rodziną psychopatów
Fabuła skupia się na Grace (Samara Weaving), która właśnie wyszła za mąż za Alexa Le Domasa, potomka bajecznie bogatej, ale bardzo ekscentrycznej rodziny. W noc poślubną Grace dowiaduje się, że musi wziąć udział w „rodzinnej tradycji” – grze w chowanego. Brzmi niewinnie? Problem w tym, że gra jest śmiertelnie poważna, a rodzina z determinacją próbuje ją zabić, by uniknąć tajemniczej klątwy. Scenariusz zgrabnie balansuje między napięciem, a absurdem.

Czy film jest straszny? – bardziej krwawy niż przerażający
To nie horror, który cię nawiedzi po nocach, ale raczej taki, który cię zaskoczy i rozbawi… po czym obrzydzi. Straszny jest raczej w sensie intensywnym niż atmosferycznym – zaskakuje brutalnością, tempem i czarnym humorem, niż klasycznymi straszakami. To świetna zabawa dla fanów horroru z przymrużeniem oka.

Groza i potwory – ludzka bestialstwo, krew i chaos
Nie ma tu potworów w klasycznym sensie – potworem jest sama rodzina Le Domas. Krwawe pułapki, polowania z kuszami i samowolne egzekucje to codzienność w ich rezydencji. Film nie szczędzi brutalności: są odcięte palce, przestrzelone twarze, a całość kończy się widowiskowym finałem w kałuży krwi. Elementy grozy są tu przedstawione z przymrużeniem oka, ale nadal mocno oddziałują na widza.

Klimat i nastrój – elegancki gotyk z czarnym humorem
Rezydencja Le Domasów wygląda jak wyjęta z gotyckiego horroru: ciemne drewno, portrety przodków, tajemne korytarze. Ale zamiast mrocznego patosu dostajemy lekkość i ironię. Film świetnie gra kontrastami – piękna panna młoda w zakrwawionej sukni w klasycznym pałacu to tylko początek wizualnych smaczków.

Aktorstwo i scenografia – Samara Weaving błyszczy
Samara Weaving w roli Grace to prawdziwa perełka filmu – charyzmatyczna, zabawna, przekonująca w emocjach i totalnie wiarygodna w scenach walki o życie. Jej przemiana z nieświadomej panny młodej w bezwzględną ocalałą to serce tej opowieści. Cała obsada – w tym Adam Brody i Andie MacDowell – sprawnie balansuje między powagą a groteską. Scenografia – elegancka, duszna rezydencja – jest świetnie wykorzystana, nadając filmowi wyjątkowego charakteru.

Czy warto obejrzeć ten film?
Zdecydowanie tak. „Zabawa w pochowanego” to oryginalna, inteligentna mieszanka horroru i komedii, która zadowoli fanów obu gatunków. Nie jest to typowy film grozy – to bardziej satyra z elementami makabry, ale za to bardzo dobrze napisana, zrealizowana i zagrana. Jeśli masz ochotę na krwawą, nieprzewidywalną i bardzo stylową ucztę filmową – nie chowaj się, tylko oglądaj!

Postapokaliptyczne, Zombie

Noc Pożera Świat – Apokalipsa Zombie w Paryżu

Noc Pożera Świat – Młody muzyk Sam po hucznej imprezie budzi się w nowej rzeczywistości. W ciągu jednej nocy świat, który znał rozpłynął się w nicości. Mężczyzna z przerażeniem odkrywa, że został zupełnie sam pośród snujących się bez celu rzesz nieumarłych. Barykaduje się w mieszkaniu i próbuje przetrwać gromadząc żywność i wodę. Samotność i bezcelowość istnienia stopniowo prowadzą go na granice obłędu.

„Noc pożera świat” to francuski film z 2018 roku w reżyserii Dominique Rochera, który oferuje nietypowe podejście do gatunku filmów zombie. Choć na pierwszy rzut oka wydaje się kolejnym horrorem o przetrwaniu w obliczu apokalipsy zombie, film w rzeczywistości koncentruje się bardziej na psychologii samotności i izolacji niż na typowej dla tego gatunku akcji pełnej krwi i walki z nieumarłymi.
Film ma mroczną, nastrojową atmosferę i skupia się na refleksji nad kondycją ludzkiej psychiki w ekstremalnych sytuacjach.
W sercu filmu znajduje się motyw samotności i psychologicznej walki bohatera o przetrwanie nie tylko w sensie fizycznym, ale przede wszystkim emocjonalnym. Samotność staje się dla bohatera równie śmiertelnym wrogiem, co zombie. To jeden z nielicznych filmów, który tak intensywnie skupia się na psychologicznych konsekwencjach izolacji, a nie na fizycznej walce o przetrwanie.
Zombie w tym filmie są tłem – nie stanowią centralnej osi fabuły, lecz raczej pretekst do eksplorowania kondycji ludzkiej w ekstremalnych warunkach. „Noc pożera świat” to bardziej psychologiczny dramat niż typowy horror, w którym widz zmuszony jest do konfrontacji z uczuciem osamotnienia i pytaniem, jak wiele jesteśmy w stanie poświęcić, by przetrwać.
„Noc pożera świat” nie jest typowym filmem akcji i nie ma w nim zbyt wiele scen walki z zombie. Dlatego, jeśli oczekujesz dynamicznych i krwawych scen, może cię to nieco rozczarować. Niemniej jednak, film posiada interesującą fabułę i dobrze wykreowaną atmosferę, która z pewnością zainteresuje wielu widzów. Dla fanów klasycznych filmów o zombie, którzy oczekują krwawych starć i scen walki, „Noc pożera świat” może wydać się zbyt spokojny i refleksyjny.
Film urzeka wciągającą atmosfera i psychologiczną głębią, i choć tempo może zniechęcić miłośników bardziej klasycznych filmów o zombie, jest to produkcja zdecydowanie warta obejrzenia.