Droga na skróty” (The Shortcut) z 2009 roku to amerykański horror młodzieżowy, który próbuje ożywić formułę slashera i urban legend z lat 90. Fabuła koncentruje się na grupie nastolatków, którzy, chcąc odkryć prawdę o lokalnej legendzie, wkraczają na teren starej, opuszczonej drogi i budzą ukryte tam zło.

„Droga na skróty” jest filmem ciekawym dla widzów, którzy z nostalgią wspominają horrory w stylu Koszmaru minionego lata. Jest to produkcja, która świadomie czerpie z tamtych motywów – tajemniczy morderca, grupa ciekawskich nastolatków i mroczny sekret z przeszłości. Choć nie jest to film rewolucyjny, to jest to przyzwoity, rozrywkowy slasher, który sprawnie wykorzystuje swoją prostą koncepcję, dzięki czemu jest wart obejrzenia.

Historia skupia się na Dereku, który po przeprowadzce zaczyna badać legendę o leśnym skrócie i tajemniczym starcu pilnującym odludnej chaty. Wraz z grupą znajomych próbuje odkryć, dlaczego to miejsce od lat wzbudza strach. To opowieść o ciekawości, która prowadzi bohaterów do prawdy znacznie bardziej niepokojącej niż jakikolwiek nadnaturalny motyw.

Film nie opiera się na nagłych straszakach ani krzykliwej akcji. Groza wynika z atmosfery odizolowania, ciszy lasu i mrocznej tajemnicy, która powoli wypływa na światło dzienne. Napięcie rośnie stopniowo, a momenty brutalniejsze pojawiają się rzadko, za to w odpowiednich momentach, by wstrząsnąć widzem. To bardziej thriller z elementami horroru niż klasyczny straszak, ale potrafi wzbudzić niepokój i trzymać uwagę do samego końca przy tym nie brak w nim elementów komediowych, które sprawiają, że seans jest raczej miły w odbiorze niż przerażający.

„The Shortcut” nie potrzebuje wymyślnych monstrów. Jego siła tkwi narastającym poczuciu zagrożenia i mrocznych sekretach rodzinnych oraz psychopatycznych zachowaniach. Sielankowa atmosfera z początku filmu kończy się zaskakująco brutalnym finałem, który uderza swoją bezwzględnością. Krew pojawia się raczej w końcowym akcie, ale emocjonalna brutalność tej historii zostaje w głowie długo po seansie.

Młodzi aktorzy wypadają naturalnie i wiarygodnie, co jest dużym atutem w horrorze opartym na napięciu, a nie efektach. Scenografia jest oszczędna, lecz bardzo sugestywna. Leśne ścieżki, opuszczone podwórka i ponury dom tworzą przestrzeń, która idealnie wpisuje się w klimat małomiasteczkowej grozy.

Czy warto obejrzeć ten film?

Warto obejrzeć, jeśli szukasz szybkiego, rozrywkowego horroru slasherowego i tęsknisz za kinem grozy z lat 90. i początku XXI wieku. Warto go zobaczyć także, jeśli lubisz filmy oparte na miejskich legendach i mrocznych sekretach małych społeczności, a także jeśli szukasz solidnej, niezobowiązującej rozrywki z tajemnicą i gwałtownymi zwrotami akcji. Jeśli jednak oczekujesz przełomowego, ambitnego horroru, film może wydać się wtórny.