“Im mroczniej, tym lepiej” to zbiór dwunastu opowiadań, które raz jeszcze udowadniają, że Stephen King wciąż pozostaje w znakomitej formie. Książka jest jak doskonale skrojony garnitur — zawiera zarówno klasyczne, małomiasteczkowe Kingowskie historie o dorastaniu i ludzkiej naturze, jak i mroczne, eksperymentalne science fiction czy czysty horror. Tytuł sugeruje, że to pozycja dla koneserów mocniejszych wrażeń i rzeczywiście, King nie stroni tu od ciemnych zakamarków ludzkiej psychiki i kosmicznego (lub domowego) zła.
To książka bardzo nierówna, ale w pozytywnym sensie — King eksperymentuje z formą, tonem i długością opowiadań. Niektóre historie są krótkie, błyskotliwe, inne rozbudowane i pełne napięcia. W efekcie otrzymujemy tom, który może zaskoczyć — znajomością stylu, ale też różnorodnością.
Każde opowiadanie niesie własny ładunek — lęk, tajemnicę, emocje, czasem reminiscencje klasycznych motywów Kinga. Wśród dwunastu historii, kilka zasługuje na szczególne wyróżnienie:

– “Dwaj utalentowani dranie” (Two Talented Bastards): Opowiadanie, które łączy wątki z przeszłości z tajemniczym talentem. Jest chwalone jako klasyczny King, który mógłby stanowić podwaliny pod dłuższą powieść.

– “Grzechotniki” (Rattlesnakes): To luźna kontynuacja wątku z Cujo! Historia o mężczyźnie, który po stracie żony mierzy się z nowym, śmiertelnym zagrożeniem. Zapewnia klasyczne, małomiasteczkowe napięcie w kingowskim stylu.

– “Śliska droga” (Slidein’ Road): Przyjemny, choć niepokojący thriller , który pokazuje, jak szybko sielankowy wyjazd może zamienić się w walkę o życie.

To nie zbiór, który epatuje przemocą – to raczej groza codzienności, egzystencjalny lęk i emocjonalny niepokój. King nie tyle straszy, co sprawia, że zaczynasz się zastanawiać: czy ja też widzę ciemność tam, gdzie inni jej nie dostrzegają?
King, mimo upływu lat, z chirurgiczną precyzją buduje złożone postacie i nadaje im głębię w zaledwie kilkudziesięciu stronach. Nawet w najdziwniejszych historiach czuć dbałość o realizm emocjonalny bohaterów.

Nie wszystkie opowiadania trzymają jednakowo wysoki poziom. Niektóre, jak bywa w przypadku zbiorów, są nieco słabsze, bardziej eksperymentalne lub po prostu dziwaczne np. Willy Wyrzutek – Willie the Weirdo.
King zamyka jednak zbiór na wysokim poziomie, co pozostawia czytelnika z poczuciem satysfakcji. Jak zwykle u Kinga, groza często wynika z ludzkiej winy, żalu i traumy, a zjawiska nadprzyrodzone są jedynie tłem dla zepsucia w sercu człowieka.
To King dojrzały, spokojny, ale wciąż potrafiący przestraszyć jednym zdaniem. Każda historia ma inny ton – od subtelnego niepokoju po klasyczny horror.

Czy warto przeczytać?
“Im mroczniej, tym lepiej” to powrót do krótkiej formy, w której King czuje się wyjątkowo swobodnie. Jest to pozycja obowiązkowa dla fanów jego dorobku — oferuje zarówno nostalgiczne powroty do Castle Rock, jak i nowe, świeże pomysły na horror. Jeśli “lubisz, gdy jest mroczniej”, będziesz usatysfakcjonowany. To książka, która pokazuje, że King, nawet po tylu latach, potrafi tworzyć intrygujące postacie w 50 stronach i wciąż potrafi wywołać niepokój.