„Coś” (The Thing) w reżyserii Johna Carpentera to horror, który jest esencją klaustrofobii, paranoi i kosmicznego terroru. Film opowiada o grupie amerykańskich badaczy odizolowanych na Antarktydzie, którzy stają w obliczu obcej formy życia, potrafiącej perfekcyjnie imitować żywe istoty. To nie tylko walka o przetrwanie, ale i walka o zachowanie własnej tożsamości w obliczu totalnej nieufności.

To jest produkcja genialna, ponadczasowa i absolutnie mistrzowska w budowaniu klimatu. „Coś” jest niezwykle ciekawe dzięki swojej bezkompromisowej narracji, która od pierwszej minuty wrzuca widza w śmiertelną pułapkę. Mimo że w momencie premiery nie odniósł sukcesu, z czasem zyskał status kultowego arcydzieła i jest dziś uważany za jeden z najlepszych horrorów science fiction wszech czasów. To film dla koneserów, którzy cenią mroczną atmosferę.

“Coś” jest głęboko przerażający, a jego siła leży w paranoi i terrorze psychologicznym.
Groza jest psychologiczna i nieubłagana, wynikająca z całkowitej niemożności identyfikacji wroga. Napięcie jest nieustanne – budowane przez izolację, ciągłe wzajemne podejrzenia i świadomość, że w każdej chwili najbliższy towarzysz może okazać się śmiertelnym zagrożeniem. Film jest przerażający, ponieważ atakuje fundamentalne zaufanie międzyludzkie, zmuszając do postawienia pytania: „Czy to naprawdę ty?” To opowieść o grupie ludzi, których pożera strach, zanim pożre ich potwór.
Potworem jest tu Obca forma życia, która potrafi perfekcyjnie asymilować i imitować wszelkie żywe istoty. Potwór nie jest jednolity; jego ataki i przemiany są makabrycznym, cielesnym horrorem, w którym ofiary zmieniają się w groteskowe, zmutowane kształty – prawdziwy koszmar dla wrażliwych na body horror.

Film jest pełen makabrycznych, krwawych scen! Groza jest osiągana przez genialne, praktyczne efekty specjalne stworzone przez Roba Bottina, które do dziś są niepokonane. Transformacje Obcego są obrzydliwe, kreatywne i szokujące, a sceny body horror (jak test krwi czy defibrylacja) są legendarne. Film wykorzystuje te elementy, by podkreślić obrzydliwość i nienaturalność obcej formy życia.

Fabuła jest fascynująca w swojej prostocie i braku zbędnych wątków. Scenariusz jest wyjątkowo efektywny w budowaniu suspensu, ponieważ zamiast akcji skupia się na śledztwie i psychologicznych grach. Scenariusz Carpentera i Billa Lancastera jest mistrzowski w dozowaniu informacji i celowym utrzymywaniu widza w niepewności co do tożsamości zainfekowanych osób. Film kończy się jednym z najbardziej kultowych i nihilistycznych zakończeń w historii kina.

Klimat jest lodowaty, duszny i mechaniczny, co doskonale oddaje scenerię antarktycznej bazy. Film jest zanurzony w ponurym, mrocznym nastroju beznadziei, który potęguje fantastyczna syntetyczna muzyka skomponowana przez Ennio Morricone. To jest kino, które dosłownie mrozi i przytłacza widza poczuciem absolutnej samotności i braku ucieczki.

Kurt Russell (MacReady) w roli cynicznego, ale zdeterminowanego lidera jest ikoniczny. Cała męska obsada doskonale oddaje narastającą histerię i zdrady, a ich aktorstwo jest kluczowe w sprzedaży paranoi.

Scenografia antarktycznej bazy jest klaustrofobiczna i laboratoryjna, co tworzy idealne warunki dla terroru. Zniszczone tereny, śnieg i mrok stanowią wizualnie oszałamiające tło, które zamyka bohaterów w śmiertelnej pułapce.

Czy warto obejrzeć ten film?

Warto obejrzeć, to absolutny, bezdyskusyjny kanon! To film, który zdefiniował gatunek dla całego pokolenia.

Polecam go każdemu, kto: Chce zobaczyć Carpenter’a w szczytowej, mistrzowskiej formie i jeden z najlepiej zrobionych horrorów. Ceni sobie perfekcyjne efekty specjalne sprzed ery CGI i potrafi docenić body horror. Szuka horroru psychologicznego o izolacji i nieufności, który zmusi do kwestionowania natury Zła.

„Coś” jest jednym z najważniejszych filmów w historii kina grozy – nie możesz go nie znać!