Archiwum kategorii: Komedie Horror

Wampirzy humor w irlandzkim stylu – Mój brat to wampir

Mój brat to wampir wyreżyserowany przez Conora McMahona to oryginalne połączenie krwawego horroru i komedii w klimacie irlandzkiego humoru. Choć jako produkcja niezależna i niskobudżetowa mogła umknąć szerokiej publiczności, zbiera dobre opinie krytyków.

Matt (Karl Rice) pracuje w hipermarkecie i wiedzie spokojne życie z gderliwą matką. Pewnego dnia jego odrzucony brat narkoman Deco (Eoin Duffy) zostaje ugryziony i przemienia się w wampira. Sponiewierany Deco szuka pomocy u swojego młodszego braciszka. Matt musi zdecydować czy pomóc bratu i ratować go przed samym sobą, czy zabić go kołkiem i uratować resztę świata przed infekcją. Na ekranie pojawia się też fanatyk łowca wampirów grany przez Anthony’ego Heada – dodając filmowi dodatkowej warstwy humorystycznej i gatunkowej satyry.

Czy film jest straszny? – raczej zabawny, ale krwawo brutalny
To raczej horror-komedia niż pełnowartościowy straszak. Groza jest totalnie absurdalna. Są tu krwawe sceny, gore, ale podane z przymrużeniem oka. Film nie epatuje strachem – epatuje jego parodią, co czyni go unikalnym doświadczeniem wśród horrorów. Film obfituje w absurdalne, krwawe starcia – polowania na wampiry, gonitwy, odgryzione twarze, dramatyczne walki, a to wszystko z humorem i ironią. Wampirzy motyw został tu rozwinięty przez nadzwyczaj złośliwe bohaterki i ekscentrycznego łowcę ze słabością do pociągów i rozkładów jazdy (postać z czarującą obsesją).

Czy warto obejrzeć? – tak, jeśli podobają ci się lekkie horrory z przymrużeniem oka
Jeśli lubisz horror-komedie, absurd, brytyjsko-irlandzkie poczucie humoru i nie boisz się krwi – „Mój brat to wampir” to absolutny must-watch. Film balansuje pomiędzy makabrą, a komedią, tworząc niezapomniany rollercoaster emocji. Idealny na maraton z przyjaciółmi lub jako sprawdzian: czy wampiry naprawdę mogą być zabawne?

Zabawa w pochowanego – Krwawy ślub z piekła rodem


Zaskakująco świeża i zabawna produkcja
„Zabawa w pochowanego” to horror komediowy w reżyserii duetu Matt Bettinelli-Olpin i Tyler Gillett. Choć bazuje na prostym pomyśle, film błyszczy oryginalnością, czarnym humorem i brawurową realizacją. To produkcja, która zaskakuje od samego początku i wciąga widza na pełnych obrotach, łącząc elementy slashera, satyry i thrillera społecznego.

Fabuła – przetrwać noc z rodziną psychopatów
Fabuła skupia się na Grace (Samara Weaving), która właśnie wyszła za mąż za Alexa Le Domasa, potomka bajecznie bogatej, ale bardzo ekscentrycznej rodziny. W noc poślubną Grace dowiaduje się, że musi wziąć udział w „rodzinnej tradycji” – grze w chowanego. Brzmi niewinnie? Problem w tym, że gra jest śmiertelnie poważna, a rodzina z determinacją próbuje ją zabić, by uniknąć tajemniczej klątwy. Scenariusz zgrabnie balansuje między napięciem, a absurdem.

Czy film jest straszny? – bardziej krwawy niż przerażający
To nie horror, który cię nawiedzi po nocach, ale raczej taki, który cię zaskoczy i rozbawi… po czym obrzydzi. Straszny jest raczej w sensie intensywnym niż atmosferycznym – zaskakuje brutalnością, tempem i czarnym humorem, niż klasycznymi straszakami. To świetna zabawa dla fanów horroru z przymrużeniem oka.

Groza i potwory – ludzka bestialstwo, krew i chaos
Nie ma tu potworów w klasycznym sensie – potworem jest sama rodzina Le Domas. Krwawe pułapki, polowania z kuszami i samowolne egzekucje to codzienność w ich rezydencji. Film nie szczędzi brutalności: są odcięte palce, przestrzelone twarze, a całość kończy się widowiskowym finałem w kałuży krwi. Elementy grozy są tu przedstawione z przymrużeniem oka, ale nadal mocno oddziałują na widza.

Klimat i nastrój – elegancki gotyk z czarnym humorem
Rezydencja Le Domasów wygląda jak wyjęta z gotyckiego horroru: ciemne drewno, portrety przodków, tajemne korytarze. Ale zamiast mrocznego patosu dostajemy lekkość i ironię. Film świetnie gra kontrastami – piękna panna młoda w zakrwawionej sukni w klasycznym pałacu to tylko początek wizualnych smaczków.

Aktorstwo i scenografia – Samara Weaving błyszczy
Samara Weaving w roli Grace to prawdziwa perełka filmu – charyzmatyczna, zabawna, przekonująca w emocjach i totalnie wiarygodna w scenach walki o życie. Jej przemiana z nieświadomej panny młodej w bezwzględną ocalałą to serce tej opowieści. Cała obsada – w tym Adam Brody i Andie MacDowell – sprawnie balansuje między powagą a groteską. Scenografia – elegancka, duszna rezydencja – jest świetnie wykorzystana, nadając filmowi wyjątkowego charakteru.

Czy warto obejrzeć ten film?
Zdecydowanie tak. „Zabawa w pochowanego” to oryginalna, inteligentna mieszanka horroru i komedii, która zadowoli fanów obu gatunków. Nie jest to typowy film grozy – to bardziej satyra z elementami makabry, ale za to bardzo dobrze napisana, zrealizowana i zagrana. Jeśli masz ochotę na krwawą, nieprzewidywalną i bardzo stylową ucztę filmową – nie chowaj się, tylko oglądaj!

Szalona Jazda Przez Apokalipsę – Zombieland Kulki w łeb – Double Tap

Powrót Do Świata Pełnego Zombie i… Absurdalnego Humoru
Dziesięć lat po premierze pierwszego Zombieland, sequel Zombieland: Kulki w Łeb (2019) ponownie zabiera nas w podróż przez postapokaliptyczne Stany Zjednoczone. Tym razem bohaterowie – Tallahassee (Woody Harrelson), Columbus (Jesse Eisenberg), Wichita (Emma Stone) i Little Rock (Abigail Breslin) – muszą stawić czoła nie tylko ewoluującym zombie, ale i nowym, nietuzinkowym ocalałym.

Więcej Akcji, Więcej Śmiechu, Więcej Zombie
Podobnie jak pierwsza część, film łączy elementy horroru, komedii i kina akcji, dostarczając mnóstwo krwawej rozrywki. Twórcy wprowadzili nową kategorię zombie – silniejsze, szybsze i groźniejsze. Mimo to, duch humorystycznego podejścia do apokalipsy pozostaje niezmienny.

Nowe Twarze i Szalone Zwroty Akcji
Do obsady dołączają nowe postacie, w tym Madison (Zoey Deutch) – stereotypowa blondynka, która okazuje się jednym z najjaśniejszych punktów filmu. Pojawia się także Nevada (Rosario Dawson), która dorównuje Tallahassee w miłości do chaosu i broni palnej.

Akcja, Krew i Żarty Bez Cenzury
Film oferuje świetnie zrealizowane sceny walki z hordami zombie, a każda potyczka jest przepełniona kreatywną choreografią. Humor nadal opiera się na dynamicznej chemii między bohaterami, absurdalnych sytuacjach i parodiowaniu postapokaliptycznych klisz.

Czy Warto Obejrzeć?
Jeśli podobał Ci się pierwszy Zombieland, druga część to pozycja obowiązkowa. Więcej akcji, więcej humoru i jeszcze bardziej groteskowe sposoby eliminacji zombie sprawiają, że film doskonale sprawdzi się jako lekka, ale pełna adrenaliny rozrywka.