Film Tomasa Alfredsona to adaptacja powieści Johna Ajvide Lindqvista, która odniosła ogromny sukces na całym świecie. To nie jest typowy horror – zamiast tanich straszaków dostajemy subtelną, przejmującą opowieść o przyjaźni, samotności i potrzebie bliskości. To jeden z tych filmów, które zostają w pamięci na długo po seansie.

Akcja rozgrywa się w Szwecji lat 80. Oskar, samotny i prześladowany przez rówieśników chłopiec, poznaje nową sąsiadkę – tajemniczą Eli. Dziewczyna okazuje się wampirzycą, a ich rodząca się więź staje się osią filmu. To opowieść o dorastaniu, pierwszych uczuciach, ale też o mrocznych tajemnicach i cenie, jaką płaci się za życie w cieniu.

„Pozwól mi wejść” nie straszy w klasyczny sposób. Napięcie buduje się powoli, poprzez atmosferę ciszy i mroku skandynawskiej zimy. Groza pojawia się nagle – w kilku brutalnych i szokujących scenach, które kontrastują z delikatnością historii Oskara i Eli.

Eli nie jest romantyczną wampirzycą rodem z popkultury, lecz drapieżnym stworzeniem, które musi zabijać, by przetrwać. Film pokazuje jej naturę w naturalistyczny sposób – sceny ataków są krwawe i bezkompromisowe. To horror, który nie pozwala zapomnieć, że wampiryzm to przede wszystkim przekleństwo.

Śnieżna sceneria i chłodna kolorystyka filmu tworzą unikalny klimat. Pustka blokowisk, cisza i zimowa aura potęgują poczucie izolacji i beznadziei. To mroczna baśń, w której melancholia miesza się z grozą.

Kåre Hedebrant jako Oskar świetnie oddaje zagubienie i samotność nastolatka, a Lina Leandersson w roli Eli hipnotyzuje swoją tajemniczością i dojrzałością. Ich relacja jest niezwykle autentyczna, a scenografia – surowa i minimalistyczna – podkreśla realizm tej historii.

Czy warto obejrzeć Pozwól mi wejść?

Zdecydowanie tak. „Pozwól mi wejść” to wyjątkowy horror, który balansuje między grozą a poetycką opowieścią o dorastaniu i miłości. To film dla widzów, którzy cenią kino nieoczywiste, głębokie i pełne emocji. Jeden z najlepszych horrorów XXI wieku.