„Księga krwi 5” to jeden z najbardziej intensywnych i dojrzałych tomów Clive’a Barkera — łączy groteskową wyobraźnię, horror i poetycką refleksję o śmierci. Clive Barker po raz kolejny udowadnia, że potrafi pisać o grozie z rozmachem i głębią, jakiej próżno szukać w mainstreamowym horrorze.
To jeden z najmocniejszych tomów cyklu opowiadań Księgi krwi. Barker jest tu już pisarzem w pełni świadomym swojego stylu — łączy makabrę z duchowością, perwersję z poezją, a horror z mistycyzmem.
„Księga krwi 5” to lektura intensywna, pełna emocji, mroczna i brutalnie piękna. Każde opowiadanie to mały świat, w którym granice między niebem, a piekłem, ciałem, a duszą, są niemal niewidoczne. Barker w najlepszym wydaniu — zmysłowy, bluźnierczy, metafizyczny.
Barker przeraża ideą cierpienia, przemiany i utraty człowieczeństwa. Jego opisy są tak intensywne i sugestywne, że czasem trzeba na chwilę odłożyć książkę. To body horror najwyższej klasy – fizyczny, symboliczny i metaforyczny zarazem.
Klimat „Księgi krwi 5” jest ciężki, gęsty i poetycki. Barker tworzy świat, w którym piękno i ohyda są nierozłączne, a śmierć jest tylko przejściem do innego, być może jeszcze gorszego wymiaru.
To horror z duszą filozofa – zimny, liryczny i przepełniony melancholią.
Czujesz zapach krwi, ale też słyszysz echo modlitwy.

Czy warto przeczytać?

Zdecydowanie tak – jeśli szukasz horroru, który naprawdę zostaje w głowie. Barker to nie jest autor dla każdego – jego proza jest wymagająca, brutalna i niekiedy perwersyjna, ale nigdy pusta.
„Księga krwi 5” to literatura grozy na najwyższym poziomie, łącząca filozofię, metafizykę i cielesność.
To książka dla tych, którzy chcą nie tylko się bać, ale zrozumieć, czym naprawdę jest mrok.