Category Archives: Czarownice

Czarownice, Horror okultystyczny, Horror Satanistyczny, Romans - Horror

Czarownica (Spellbinder, 1988) — miłość i zdrada w cieniu czarów

czarownica horror
Spellbinder w reżyserii Janet Greek to lekki horror z elementami okultyzmu i romansu, który nie epatuje przemocą, lecz buduje napięcie i niepokój przez klimat i atmosferę. Spellbinder to film z lat 80., skromny budżetowo, ale z wyraźnym pomysłem — opowieść o czarownicach, magii, satanistycznym kulcie, zdradzie i manipulacji. Jego siła tkwi w tym, co niewypowiedziane i w sugestiach, które stopniowo wypełniają ekran. Jest to produkcja, która w ciekawy sposób łączy elementy romansu, thrillera i kina grozy, stanowiąc intrygujący, choć niedoceniony, przykład niskobudżetowego horroru lat 80.

Głównym bohaterem jest Jeff Mills (Tim Daly), młody i przystojny prawnik, typowy “yuppie” tamtych czasów. Pewnego wieczoru, wraz z przyjacielem, ratuje piękną i tajemniczą Mirandę (Kelly Preston) z rąk agresywnego mężczyzny. Zaczyna się niewinny romans – Miranda, z pozoru dziewczyna z problemami, wydaje się uosobieniem ideału. Jednak sielanka szybko ustępuje miejsca niepokojowi, gdy Jeff zostaje wplątany w sieć intryg, a na jaw wychodzi szokująca prawda: Miranda należy do sabatu czarownic oddającego cześć szatanowi.
To właśnie to zestawienie sielankowej opowieści o zakochaniu z motywami satanicznego horroru stanowi o oryginalności “Czarownicy”. Pierwsza połowa to niemal melodramat, podszyty jednak subtelnym przeczuciem nadchodzącej grozy. Druga część zdecydowanie skręca w stronę thrillera, gdzie stawka staje się wyjątkowo wysoka, a główny bohater wplątuje się w sieć iluzji, rytuałów i zdrady.

“Czarownica” (Spellbinder, 1988) to film, który unika epatowania makabrą, stawiając raczej na budowanie atmosfery i tajemnicy. Nie jest to typowy horror. Zamiast tego dostajemy stonowany, mroczny klimat, który wykorzystuje motywy czarnej magii i opresyjnego kultu. Scenografia osadzona w zamożnym Los Angeles w okresie bożonarodzeniowym tworzy ciekawy kontrast dla narastającej, pogańskiej grozy. Trochę krwi, trochę strachu, dużo sugestii i złowrogiej magii.
Gra aktorska Kelly Preston jako Mirandy jest hipnotyzująca. Aktorka doskonale oddaje dwoistość swojej postaci – z jednej strony kruchej i uroczej, z drugiej skrywającej mroczną, demoniczną tajemnicę.

Jednym z najczęściej chwalonych elementów filmu jest jego zakończenie. “Czarownica” serwuje zwrot akcji, który, choć może nie jest całkiem rewolucyjny, stanowi mocny punkt i nadaje filmowi gorzki posmak. Niektórzy widzowie mogą być zaskoczeni tym, że zło, w tym przypadku uosabiane przez potężny krąg czarownic, niekoniecznie musi zostać pokonane w hollywoodzkim stylu.

“Czarownica” (Spellbinder, 1988) to pozycja obowiązkowa dla fanów kina grozy lat 80., którzy cenią sobie klimat i narrację bardziej niż efekty specjalne. To film, który jest zdecydowanie wart odkrycia na nowo. Dziwi jego niska rozpoznawalność i małe oceny – to solidnie zrealizowana historia o sile miłości w obliczu okultystycznego zła, z satysfakcjonującym, choć nie dla każdego akceptowalnym, finałem.

Czy warto obejrzeć Czarownicę?

Tak — Spellbinder to film, który może nie przeraża tak, jak horrory gore, ale zostaje w pamięci dzięki atmosferze, tajemnicy i pięknu złowrogich rytuałów. Dla tych, którzy cenią horror okultystyczny, klimatyczne napięcie i historie, w których magia jest czymś więcej niż tylko efektami specjalnymi — Czarownica to świetny wybór.

Czarownice, Horror Psychologiczny

Portugalska czarownica w filmie Dzieci Amelii

„Dzieci Amelii” to intrygująca, portugalska produkcja, która zwraca uwagę – przede wszystkim za sprawą swojego klimatu, estetyki i ciekawych pomysłów. Reżyser Gabriel Abrantes, znany z „Diamantino”, łączy elementy horroru i dramatu rodzinnego z wizualną wysmakowaną formą. Film nie zawsze trzyma tempo i bywa, że pewne wątki pozostają nie w pełni rozwinięte, ale jako całość jest godny uwagi – szczególnie dla widzów, którzy lubią kino grozy z większą dawką psychologii i symboliki.

Główny bohater Edward, mieszkający w Nowym Jorku, postanawia odnaleźć swoich biologicznych rodziców. Test DNA prowadzi go do Portugalii, gdzie mieszka jego matka, Amélia, oraz zaginiony brat bliźniak. Pierwsze chwile rodzinnej sielanki szybko stają się niepokojące – pojawiają się sekrety i dziwne zachowania, które wskazują, że coś jest nie tak. Fabularnie to opowieść o przeszłości, więzach krwi i złu, które potrafi przetrwać pokolenia.

Film straszy subtelnie – zamiast krzyków i efektownych potworów mamy stopniowo narastający niepokój, podszyty poczuciem, że coś jest bardzo nie w porządku. Dla osób, które cenią atmosferę i powolne odkrywanie grozy, Dzieci Amelii będą naprawdę wciągające. Film przepełnia klimat tajemnicy, dziwne zachowania bliskich i stopniowo ujawniane fakty o rodzinie Edwarda. Nie brakuje momentów mrocznych, symbolicznych, a także scen, które sugerują obecność czegoś nadprzyrodzonego. Pojawiają się też akcenty krwawe, ale są dawkowane oszczędnie, dla podkreślenia klimatu.

Zdjęcia Portugalii – zarówno krajobrazy, jak i wnętrza starej willi – tworzą kontrast pomiędzy urodą miejsca a mrokiem kryjącym się w jego ścianach. Atmosfera jest melancholijna, duszna i stopniowo coraz bardziej złowroga. Film ma w sobie elegancję, ale też napięcie, która nie pozwala widzowi odetchnąć.

Jack Haven jako Edward wypada dobrze, ale największe wrażenie robi Anabela Moreira w roli Amelii – jednocześnie ciepła i niepokojąca, co idealnie oddaje charakter filmu. Alba Baptista w retrospekcjach dodaje historii głębi. Scenografia – ogromny, stary dom – staje się pełnoprawnym bohaterem filmu, pełnym zakamarków, sekretów i złowrogiej energii.

Czy warto obejrzeć Dzieci Amelii?

Tak – szczególnie jeśli cenisz horrory, które zamiast prostych strachów oferują niepokój, psychologiczną głębię i ciekawą tajemnicę. Dzieci Amelii to film powolny, ale niezwykle klimatyczny. Dla fanów subtelnej grozy i mrocznych opowieści rodzinnych będzie świetnym wyborem.

Czarownice, Diabeł

Hellboy: Wzgórza nawiedzonych” (2024) – Powrót Piekielnego Bohatera


Nowa Odsłona Hellboya
„Hellboy: Wzgórza nawiedzonych” (oryg. Hellboy: The Crooked Man) to najnowsza adaptacja komiksów Mike’a Mignoli, stanowiąca czwartą filmową odsłonę przygód półdemona z piekła rodem. Reżyserem filmu jest Brian Taylor, znany z dynamicznych produkcji akcji, takich jak „Adrenalina”. Scenariusz współtworzył sam Mignola, co miało zapewnić wierność materiałowi źródłowemu.

Fabuła – Misja w Appalachach
Akcja filmu rozgrywa się w 1959 roku. Hellboy (Jack Kesy) wraz z młodą agentką B.P.R.D., Bobbie Jo Song (Adeline Rudolph), zostają wysłani do odległej społeczności w górach Appalachów. Ich celem jest odnalezienie niebezpiecznego czarownika, który uciekł z odosobnienia. Na miejscu odkrywają, że trafili w sam środek starcia dwóch mrocznych potęg, czerpiących siłę z nadprzyrodzonych źródeł. Wspólnie z lokalnym mieszkańcem, Tomem Ferrellem (Jefferson White), oraz niewidomym pastorem, muszą stawić czoła demonicznej istocie znanej jako Krzywy Człowiek.

Styl i Atmosfera – Powrót do Korzeni
Film wyróżnia się mroczną atmosferą, zainspirowaną komiksem „The Crooked Man” z 2008 roku. Reżyser Brian Taylor zdecydował się na bardziej kameralne podejście, rezygnując z nadmiaru wątków i postaci, co pozwoliło skupić się na głównej historii. Zdjęcia Ivana Vatsova oddają surowość górskich i leśnych krajobrazów, a muzyka autorstwa Svena Faulconera potęguje napięcie. Starcia z szatanem i czarownicami przedstawione są w złowrogi, demoniczny sposób choć nie pozbawiony specyficznego humoru.

Odbiór – Mieszane Reakcje Krytyków
Film spotkał się z mieszanymi recenzjami. Niektórzy krytycy chwalili go za wierność komiksowi i atmosferę grozy, inni zarzucali mu chaotyczną narrację i niską jakość efektów specjalnych.

Czy Warto Obejrzeć?
„Hellboy: Wzgórza nawiedzonych” to próba powrotu do korzeni serii, z naciskiem na mroczną atmosferę i wierną adaptację komiksu. Choć film ma swoje wady, takie jak nierówna narracja i ograniczony budżet, może przypaść do gustu fanom Hellboya i miłośnikom horrorów.